Ευαγγέλιο Κυριακής Ζ' Λουκά: Θεραπεία & Απελευθέρωση

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Κυριακής Ζ' Λουκά (Λουκ. η’ 41-56)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ ᾧ ὄνομα ᾽Ιάειρος, (καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε), καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾽Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὐτὴ ἀπέθνῃσκεν. ᾽Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις εἰς ἰατροὺς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον, οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾽ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ ᾽Ιησοῦς΄ Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἀρνουμένων δὲ πάντων, εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ μετ’αὐτοῦ΄ ᾽Επιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσίν σε καὶ ἀποθλίβουσιν, καὶ λέγεις, Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ ᾽Ιησοῦς εἶπεν, Ἥψατό μού τις, ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾽ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθεν καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾽ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ, ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ΄ Θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ΄ Ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου΄ μὴ σκύλλε τὸν Διδάσκαλον. Ὁ δὲ ᾽Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ, λἐγων΄ Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα, εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾽Ιάκωβον καὶ Ἰωάννην καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπεν΄ Μὴ κλαίετε, οὐ γὰρ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας, καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησεν λέγων΄ ῾Η παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα΄ καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς· ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Νεοελληνική Απόδοση:

Και ιδού, ήλθε κάποιος άνθρωπος, ονόματι Ιάρειος, ο οποίος ήτο και άρχων της συναγωγής. Και αφού έπεσεν εις τα πόδια του Ιησού, τον παρακαλούσε να μεταβή στο σπίτι του, διότι η μονογενής κόρη, την οποίαν είχε, δώδεκα περίπου ετών, ήτο ετοιμοθάνατος.

Καθώς δε ο Ιησούς επήγαινεν στο σπίτι του Ιαείρου, τα πλήθη τον επίεζαν με τον συνωστισμόν τους. Και μια γυναίκα, που από δώδεκα έτη υπέφερε από αιμοραγία και η οποία είχε εξοδέψει όλη την περιουσίαν της εις ιατρούς, χωρίς να μπορέση να θεραπευθή από κανένα, επλησίασε πίσω από τον Ιησούν, ήγγισε την άκρη από το ιμάτιόν του και αμέσως εσταμάτησε η αιμοραγία της. Και είπεν ο Ιησούς· “ποιος είναι αυτός, που με ήγγισε;”

Επειδή δε όλοι ηρνούντο, είπεν ο Πετρος και οι μαθηταί που ήσαν μαζί του: “Διδάσκαλε, τα πλήθη σε στενοχωρούν και σε πιέζουν ολόγυρα και συ λέγεις ποιος με ήγγισε;”

Ο δε Ιησούς είπε: “Κάποιος με ήγγισε. Διότι εγώ κατάλαβα ότι δύναμις θαυματουργική εβγήκε από εμέ”. Η δε γυναίκα, όταν είδε ότι δεν εξέφυγε από την προσοχή του Ιησού, τρέμουσα από φόβον και ευλάβειαν ήλθε, έπεσε γονατιστή εμπρός του και διηγήθηκε εις αυτόν και εμπρός εις όλο το πλήθος την αιτία, δια την οποίαν τον ήγγισεν, όπως επίσης και το γεγονός, ότι εθεραπεύθηκε αμέσως.

Ο δε Ιησούς της είπε: “Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έχει σώσει· πήγαινε ειρηνική και χαρούμενη, χωρίς την ανησυχία και την θλίψιν που είχες προηγουμένως από την ασθένειάν σου”. Ενώ δε αυτός ακόμη μιλούσε, έρχεται κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου λέγων εις αυτόν, ότι “πέθανε η κόρη σου, μη ενοχλείς και μη βάζεις εις κόπον τον διδάσκαλον”.

Ο Ιησούς όμως, όταν ήκουσε την είδηση, είπε στον αρχισυνάγωγο: “Μη φοβείσαι, μόνο πίστευε και θα σωθή η κόρη σου”. Όταν δε ήλθε στο σπίτι, δεν αφήκε κανένα να μπει, ει μη μόνον τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και τον πατέρα της κόρης και την μητέρα. Έκλαιαν δε όλοι και οδυρόμενοι εκτυπούσαν τα κεφάλια και τα στήθη τους για τη νεκρή.

Ο δε Ιησούς είπε: “Μη κλαίετε· δεν απέθανε, αλλά κοιμάται”. Και τον περιγελούσαν, διότι ήξευραν καλά, ότι η κόρη είχε πεθάνει. Αυτός όμως έβγαλε όλους έξω, επιασε το χέρι της και εφώναξε λέγων: “Κορη, σήκω επάνω”.

Και αμέσως η ψυχή της επέστρεψε στο σώμα και αναστήθηκε· και ο Ιησούς διέταξε να της δώσουν να φάγει, δια να αναλάβει τελείως από την εξάντληση της ασθενείας που την οδήγησε στον θάνατον. Και έμειναν εκστατικοί και κατάπληκτοι οι γονείς αυτής.

Ο δε Ιησούς παρήγγειλε σε αυτούς να μη πουν σε κανέναν το γεγονός.

Κήρυγμα

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,

Σήμερα, η Αγία μας Εκκλησία μας προσφέρει ένα Ευαγγέλιο βάλσαμο για τις ψυχές μας, ένα Ευαγγέλιο γεμάτο φως, ελπίδα και παρηγοριά. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, με την ευαίσθητη γραφή του, μας παρουσιάζει δύο συγκλονιστικά θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου και την ίαση της αιμορροούσης γυναίκας. Δύο ιστορίες, φαινομενικά διαφορετικές, που όμως ενώνονται με ένα αόρατο νήμα, την πίστη στον Χριστό, την ακλόνητη πεποίθηση ότι Αυτός είναι η πηγή ζωής, ίασης και απελευθέρωσης.

Ο Ιάειρος, ένας άνθρωπος με κύρος και αξίωμα, άρχοντας της συναγωγής, έρχεται στον Κύριο με την καρδιά γεμάτη αγωνία και απόγνωση. Η μονάκριβη κόρη του, μόλις δώδεκα χρονών, βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου. Η θλίψη του πατέρα, η αγωνία του για το παιδί του, αγγίζει βαθιά την καρδιά του Ιησού, ο οποίος αμέσως τον ακολουθεί προς το σπίτι του. Στο δρόμο, όμως, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Μια γυναίκα, που εδώ και δώδεκα χρόνια υπέφερε από αιμορραγία, αγγίζει με δέος και ελπίδα το ιμάτιο του Χριστού και αμέσως θεραπεύεται.

Ο Ιησούς, αν και βιάζεται να φτάσει στο σπίτι του Ιαείρου, όπου η ζωή κρέμεται από μια κλωστή, δεν προσπερνά την γυναίκα. Την καλεί κοντά του, την ρωτά για την πράξη της και την επαινεί για την πίστη της. "Η πίστη σου σε έσωσε", της λέει. Μια φράση που αντηχεί διαχρονικά, μια φράση που μας υπενθυμίζει ότι η πίστη στον Χριστό είναι η αφετηρία της σωτηρίας μας, όπως μας διδάσκει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Ἡ πίστις ρίζα ἐστὶ τῶν ἀγαθῶν, θεμέλιον τῶν καλῶν, μητέρα τῆς σωτηρίας" (Ομιλία εις την προς Εβραίους, 6, 1).

Φτάνοντας στο σπίτι του Ιαείρου, ο Χριστός αντικρίζει μια σκηνή θλίψης και οδύνης. Η κόρη του Ιαείρου έχει ήδη αφήσει την τελευταία της πνοή. Άνθρωποι κλαίνε, θρηνούν, ο πόνος είναι διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Ο Κύριος, όμως, με ηρεμία και γαλήνη, τους λέει: "Μην κλαίτε, το κορίτσι δεν πέθανε, κοιμάται". Και πιάνοντας το χέρι της, λέει: "Κορίτσι, σήκω!". Και τότε, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, η κόρη του Ιαείρου αναστήθηκε.

Η ιστορία της αιμορροούσας γυναίκας είναι μια ιστορία πόνου, απομόνωσης, αλλά και βαθιάς πίστης. Για δώδεκα χρόνια, η γυναίκα αυτή έζησε στο περιθώριο, απομονωμένη από την κοινωνία, βασανισμένη από μια ασθένεια που την είχε εξαντλήσει σωματικά και ψυχικά. Είχε ξοδέψει όλα της τα υπάρχοντα σε γιατρούς, μάγους και θεραπευτές, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Εδώ, αγαπητοί μου, αξίζει να σταθούμε. Η γυναίκα αυτή, απελπισμένη, αναζήτησε βοήθεια παντού. Δοκίμασε κάθε θεραπεία, κάθε μέθοδο, κάθε "λύση" που της προσέφερε ο κόσμος. Όμως, τίποτα δεν έφερε αποτέλεσμα. Μόνο η πίστη της στον Χριστό έμεινε, σαν μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι της απελπισίας. Σαν μια φωνή μέσα της που της έλεγε: "Μην εγκαταλείπεις την ελπίδα. Υπάρχει ακόμα μια πηγή ίασης, μια πηγή αληθινής ζωής". Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, "Πᾶσα γὰρ ἡ ἔξωθεν βοήθεια, ἀσθενής, και πρός ὀλίγον ὠφελοῦσα" (Λόγος 38, 11).

Και αυτή η πίστη την οδήγησε στην ίαση. Αγγίζοντας το ιμάτιο του Χριστού, η γυναίκα δείχνει την ακλόνητη πεποίθησή της ότι από Αυτόν πηγάζει η δύναμη που μπορεί να την θεραπεύσει. Και ο Κύριος, ανταποκρινόμενος στην πίστη της, της χαρίζει όχι μόνο την σωματική υγεία, αλλά και την πνευματική απελευθέρωση. Την καλεί κοντά Του, την ρωτά για την πράξη της, και της λέει: "Θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· ύπαγε εις ειρήνην".

Αυτά τα δύο θαύματα, αγαπητοί μου, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα πίστης, ελπίδας και αγάπης. Μας διδάσκουν πολλά για τη σχέση μας με τον Θεό, για την δύναμη της προσευχής, για την σημασία της ελπίδας και της εμπιστοσύνης στην αγάπη του Θεού.

• Πίστη: Και ο Ιάειρος και η αιμορροούσα γυναίκα έδειξαν μεγάλη πίστη στον Χριστό. Πίστεψαν ότι Αυτός έχει την δύναμη να τους βοηθήσει, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Και ο Κύριος, ανταποκρινόμενος στην πίστη τους, έκανε το θαύμα. Η πίστη τους δεν ήταν απλώς μια θεωρητική πεποίθηση, αλλά μια ζωντανή εμπειρία, μια βαθιά εμπιστοσύνη στον Χριστό.

• Ελπίδα: Και οι δύο ιστορίες μας δίνουν ελπίδα. Μας υπενθυμίζουν ότι ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής και της ανάστασης. Ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα, ακόμα και όταν ο θάνατος χτυπά την πόρτα μας, ο Κύριος μπορεί να επέμβει και να αλλάξει τα πάντα. Η ελπίδα μας δεν στηρίζεται σε ανθρώπινες δυνάμεις, αλλά στην παντοδυναμία του Θεού. "Ἡ δὲ ἐλπίς, ἀγαθῶν προσδοκία" (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, 4.12).

• Αγάπη: Ο Χριστός, με την απέραντη συμπόνια και αγάπη Του, ακούει το κάλεσμα του Ιαείρου και της αιμορροούσης. Δεν τους απορρίπτει, δεν τους αγνοεί. Τους προσφέρει την βοήθειά Του, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η αγάπη Του αγκαλιάζει όλους, δικαίους ...και αμαρτωλούς, πλούσιους και φτωχούς. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: "Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὡς πῦρ ἐστίν, ὃ πάντα καίει καὶ φωτίζει" (Λόγοι Ἀσκητικοί, 89).

  Το Ευαγγέλιο της Κυριακής μας καλεί να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας, του φόβου, της απελπισίας. Να απελευθερωθούμε από την τάση μας να αναζητούμε λύσεις σε "μαγικές" συνταγές, σε εύκολες λύσεις, σε μεθόδους που υπόσχονται γαλήνη και ευτυχία, αλλά στην πραγματικότητα μας απομακρύνουν από τον Χριστό.

  Σήμερα, πολλοί άνθρωποι, όπως η αιμορροούσα, αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους, ψυχικά και σωματικά, σε πράγματα έξω από τον Χριστό. Καταφεύγουν σε ψευδοθεραπείες, σε εναλλακτικές πρακτικές, σε ανατολικές φιλοσοφίες, σε τεχνικές διαλογισμού, σε "μαγικές" συνταγές ευτυχίας. Ψάχνουν την ηρεμία, την γαλήνη, την ψυχική ισορροπία σε πράγματα που βρίσκονται έξω από τον Χριστό, σε πρακτικές που μπορεί να φαίνονται αθώες, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να κρύβουν κινδύνους για την πνευματική τους ζωή.

  Ο διαλογισμός, για παράδειγμα, που προέρχεται από τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό, μπορεί να προσφέρει μια προσωρινή αίσθηση ηρεμίας, αλλά δεν μπορεί να γεμίσει το κενό της ψυχής, δεν μπορεί να δώσει την αληθινή ειρήνη και χαρά που προσφέρει μόνο ο Χριστός. Όπως τονίζει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: "Ὅταν ὁ νοῦς ἀποσπασθῇ τῶν αἰσθητῶν, τότε ἐνεργεῖ τὰ πνευματικά" (Κατήχησις 22). Ο αληθινός διαλογισμός λοιπόν είναι η προσευχή, η συνομιλία με τον Θεό, η ένωση μαζί Του.

  Άλλες πρακτικές, όπως η γιόγκα, το ρέικι, ο βελονισμός, μπορεί να έχουν θεραπευτικά οφέλη για το σώμα, αλλά δεν πρέπει να αντικαθιστούν την προσευχή, την μετάληψη, την εξομολόγηση, τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος Νικόδημος ο Ἁγιορείτης μας προειδοποιεί: "Να φυλάγεσαι ἀπὸ τὰς μαγείας καὶ τὰς γοητείας καὶ τὰς ἐπαοιδάς, αἵτινες εἰσὶ ἔργα τοῦ διαβόλου" (Ἔλεγχος, κεφ. ΙΑ').

  Αγαπητοί μου, ας μη γελιόμαστε. Ο μόνος δρόμος προς την αληθινή θεραπεία, προς την πνευματική απελευθέρωση, είναι ο Χριστός. Αυτός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Αυτός είναι που μπορεί να μας χαρίσει την ειρήνη, την χαρά, την αιώνια ζωή. Αυτός είναι που μας δίδαξε την αγάπη, την συγχώρεση, την ταπείνωση. Αυτός είναι που σταυρώθηκε πάνω στο σταυρό για μας, για να μας λυτρώσει από την αμαρτία και τον θάνατο.

  Ας μην ψάχνουμε λοιπόν άλλο. Ας μην χάνουμε τον χρόνο μας σε πρακτικές που μας απομακρύνουν από τον Χριστό. Ας στραφούμε με πίστη και μετάνοια προς Αυτόν. Ας Τον αφήσουμε να μας αγγίξει, να μας θεραπεύσει, να μας απελευθερώσει.

  Ας προσευχηθούμε, αδελφοί μου, να μας δώσει ο Κύριος την δύναμη να ζούμε με πίστη, ελπίδα και αγάπη. Να ακολουθούμε τα ίχνη Του και να γινόμαστε μάρτυρες της ανάστασης και της απελευθέρωσης που μας προσφέρει. Να αφήνουμε το φως του Χριστού να λάμπει μέσα μας και να φωτίζει τον κόσμο γύρω μας. Αμήν.