Η Μαργαριτένια η Δελφινίνα και το Φως του Βυθού: Ένα Παραμύθι για την Αγάπη και την Προσφορά

Η Μαργαριτένια η Δελφινίνα και το Φως του Βυθού

6-8 ετών

Στα βάθη του απέραντου ωκεανού, όπου το φως του ήλιου χάνεται σε ένα χορό με τα σκοτεινά νερά, βασίλευε η Μαργαριτένια, η πιο σοφή και καλοσυνάτη δελφινίνα του βυθού. Με το ασημένιο της δέρμα που έλαμπε σαν καθρέφτης και το χαμόγελό της που φώτιζε τα πιο σκοτεινά σημεία, η Μαργαριτένια ήταν μια αγαπημένη ηγέτιδα για όλα τα πλάσματα της θάλασσας. Κάθε μέρα, κολυμπούσε με χάρη ανάμεσα στα κοράλλια, προσφέροντας τη βοήθειά της και τη σοφία της σε όσους την είχαν ανάγκη.

Μια μέρα, όμως, η Μαργαριτένια παρατήρησε μια σκιά να απλώνεται στον βυθό. Τα πολύχρωμα κοράλλια έχαναν τη λάμψη τους, τα ψάρια κολυμπούσαν μελαγχολικά και τα μαργαριτάρια, που κάποτε έλαμπαν σαν αστέρια, είχαν χάσει τη λάμψη τους. Ακόμα και ο γέρο-χταπόδης, ο πιο σοφός κάτοικος του βυθού, δεν μπορούσε να εξηγήσει τι συνέβαινε.

Τρία μικρά πλασματάκια, ο Θανάσης ο αστερίας, η Περσεφόνη το χταπόδι και ο Κωνσταντίνος ο κάβουρας, πλησίασαν τη Μαργαριτένια με δάκρυα στα μάτια. "Βασίλισσά μας," είπε με τρεμάμενη φωνή ο Θανάσης, "ο βυθός χάνει το φως του. Τα κοράλλια είναι θλιμμένα γιατί κανείς δεν τα θαυμάζει πια, τα ψάρια είναι μόνα γιατί κανείς δεν παίζει μαζί τους, και τα μαργαριτάρια έχουν χάσει τη λάμψη τους γιατί κανείς δεν τα προσέχει."

Η Μαργαριτένια τους άκουσε με προσοχή και η καρδιά της γέμισε συμπόνια. "Φίλοι μου," είπε με απαλή φωνή, "καταλαβαίνω τη θλίψη σας. Ο βυθός χάνει το φως του επειδή έχουμε ξεχάσει να τον αγαπάμε και να τον φροντίζουμε. Έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε την ομορφιά γύρω μας και να μοιραζόμαστε την αγάπη μας με τα πλάσματα της θάλασσας."

Τα μικρά πλασματάκια κούνησαν τα κεφάλια τους καταφατικά. "Τι μπορούμε να κάνουμε, Βασίλισσά μας;" ρώτησε η Περσεφόνη.

"Μπορούμε να κάνουμε πολλά!" αναφώνησε η Μαργαριτένια με ενθουσιασμό. "Μπορούμε να καθαρίσουμε τον βυθό, να φυτέψουμε νέα κοράλλια, να παίξουμε με τα ψάρια και να ξαναδώσουμε τη λάμψη στα μαργαριτάρια. Αλλά το πιο σημαντικό, πρέπει να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να δείξουμε αγάπη σε όλα τα πλάσματα, όπως μας δίδαξε ο Χριστός."

Και έτσι ξεκίνησε η θαυμαστή αποστολή! Η Μαργαριτένια, ο Θανάσης, η Περσεφόνη και ο Κωνσταντίνος οδήγησαν όλα τα πλάσματα του βυθού σε ένα ταξίδι αγάπης και προσφοράς. Οι χελώνες κουβαλούσαν κοχύλια για να φτιάξουν καινούργια σπιτάκια για τα καβουράκια. Οι μέδουσες χόρευαν με τα ψάρια, γεμίζοντας τον βυθό με χρώματα και χαρά. Και ο Κωνσταντίνος; Αυτός προσπαθούσε να γυαλίσει τα μαργαριτάρια με τις δαγκάνες του, προκαλώντας γέλια σε όλο τον βυθό!

Σιγά σιγά, ο βυθός άρχισε να ανακτά το φως του. Τα κοράλλια έλαμπαν ξανά με τα πιο όμορφα χρώματα, τα ψάρια κολυμπούσαν χαρούμενα και τα μαργαριτάρια έλαμπαν σαν αστέρια. Τα πλάσματα της θάλασσας ήταν γεμάτα ευγνωμοσύνη για τη Μαργαριτένια και τους φίλους της που τους θύμισαν την αξία της αγάπης και της προσφοράς.

Η Μαργαριτένια, ο Θανάσης, η Περσεφόνη και ο Κωνσταντίνος ήταν περήφανοι για το έργο τους. Είχαν μάθει ένα πολύτιμο μάθημα: ότι η αγάπη και η προσφορά είναι το φως που φωτίζει τον κόσμο μας, όπως μας δίδαξε ο Χριστός. Και από τότε, ο βυθός της θάλασσας ήταν πάντα ένα μέρος γεμάτο χαρά, ομορφιά και αγάπη, χάρη στη Μαργαριτένια τη δελφινίνα και τα γενναία μικρά πλασματάκια που τη βοήθησαν να ανακαλύψει το μυστικό της αληθινής ευτυχίας.

Και εσύ, μικρέ μου φίλε, πώς μπορείς να μοιραστείς την αγάπη του Χριστού και να φέρεις φως στον κόσμο γύρω σου;