Κήρυγμα Κυριακή ΣΤ' Λουκά: Το Θαύμα στη χώρα των Γαδαρηνών

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Λουκ. η΄ 27-39)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ᾿Ιδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ᾿Επηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ῾Ο δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ῏Ην δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ᾿Εξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ᾿Εξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ᾿Απήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. Αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ᾿Εδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Υπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

Νεοελληνική Απόδοση:

Εκείνο τον καιρό, καθώς έφτασε ο Ιησούς στην περιοχή των Γαδαρηνών, τον συνάντησε κάποιος άνδρας από την πόλη, που είχε μέσα του δαιμόνια από πολύ καιρό. Ρούχο δεν ντυνόταν ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα. Όταν είδε τον Ιησού, έβγαλε μια κραυγή, έπεσε στα πόδια του και του είπε με δυνατή φωνή: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του ύψιστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Αυτά τα είπε, γιατί ο Ιησούς είχε διατάξει το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Από πολλά χρόνια τον είχε στην εξουσία του, και για να τον συγκρατήσουν τον έδεναν με αλυσίδες και του έβαζαν στα πόδια σιδερένια δεσμά. Εκείνος όμως έσπαζε τα δεσμά, και το δαιμόνιο τον οδηγούσε στις ερημιές.

Ο Ιησούς τον ρώτησε: «Ποιο είναι το όνομά σου;». Εκείνος απάντησε: «Λεγεών», γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια. Τα δαιμόνια, λοιπόν, τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο. Εκεί κοντά ήταν ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους που έβοσκαν στο βουνό, και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, και τους το επέτρεψε.

Βγήκαν, λοιπόν, από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους. Τότε το κοπάδι όρμησε προς τον γκρεμό και πνίγηκε στη λίμνη. Μόλις οι βοσκοί είδαν τι έγινε, έφυγαν και το είπαν στην πόλη και στην ύπαιθρο. Βγήκαν οι άνθρωποι να δουν τι έγινε και ήρθαν κοντά στον Ιησού.

Βρήκαν τον άνθρωπο από τον οποίο βγήκαν τα δαιμόνια να κάθεται δίπλα στον Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά, και φοβήθηκαν. Όσοι είχαν δει τι είχε γίνει, τους είπαν για το πώς ο δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε όλο το πλήθος από την περιοχή των Γαδαρηνών παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει από κοντά τους, γιατί τους είχε πιάσει μεγάλος φόβος. Εκείνος μπήκε στο πλοιάριο για να γυρίσει πίσω. Ο άνθρωπος από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς όμως του είπε να φύγει, με τα παρακάτω λόγια: «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός». Εκείνος έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς.

Κήρυγμα

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Τήν σημερινή Κυριακή, ΣΤ΄ Λουκά, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μάς παραθέτει τήν θαυμαστή περικοπή τοῦ εὐαγγελίου, ὅπου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐπισκέπτεται τήν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν καί ἀπελευθερώνει ἕναν δαιμονισμένο ἄνθρωπο. Ἡ ἱστορία αὐτή, πού βρίσκεται στο κατά Λουκάν εὐαγγέλιο (η΄ 26-39), δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα θαῦμα τοῦ παρελθόντος, ἀλλά μιά διαχρονική ἀλήθεια πού ἀγγίζει καί τήν δική μας ζωή. Μέσα ἀπό τήν ἀφήγηση τοῦ εὐαγγελιστοῦ Λουκά, ὁ Κύριος, μάς καλεί νά ἀναλογισθοῦμε τήν δύναμη τῶν παθῶν πού μάς τυραννοῦν, τήν ἀπελευθερωτική Του χάρη, καί τήν εὐθύνη μας νά ζήσουμε ὡς μέλη τῆς κοινωνίας Του.

Ὁ δαιμονισμένος ἄνθρωπος πού συνάντησε ὁ Χριστός ζοῦσε μιά ζωή ἀπομόνωσης καί ἀπελπισίας. Ἔμενε στά μνήματα, μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους, καί ἡ συμπεριφορά του ἦταν βίαιη καί ἀντικοινωνική. Ἡ κατάστασή του ἀντανακλά τήν τραγική πραγματικότητα τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει παραδοθεῖ στά πάθη του. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τονίζει ὅτι τά πάθη εἶναι δαίμονες πού τυραννοῦν τήν ψυχή, σκλαβώνουν τήν θέληση, καί ὁδηγοῦν στόν πνευματικό θάνατο.

Στήν περίπτωση τοῦ δαιμονισμένου, τά πάθη αὐτά εἶχαν τόσο μεγάλη δύναμη, ὥστε αὐτά ὀνομαζόταν «Λεγεών», δηλαδή πλῆθος. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ διάβολος δέν ἐπιτίθεται μόνος του, ἀλλά μέ πλῆθος παθῶν, ὥστε νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο ἀδύναμο νά ἀντισταθεῖ. Ἔτσι, ὁ δαιμονισμένος βρισκόταν σέ μιά κατάσταση πνευματικῆς παράλυσης, ἀδύναμος νά ἐλέγξει τήν ζωή του καί νά βρεῖ τήν ἀληθινή εὐτυχία.

Καί σήμερα, ἀδελφοί μου, πόσοι ἄνθρωποι δέν ζοῦν σέ μιά παρόμοια κατάσταση; Σκεφτεῖτε τούς ἀνθρώπους πού εἶναι ἐξαρτημένοι ἀπό τά ναρκωτικά, τόν ἀλκοολισμό, τόν τζόγο. Ἡ ζωή τους εἶναι μιά διαρκής πάλη μέ τά πάθη, ένας ἀγώνας γιά νά ἐπιβιώσουν. Ἀπομονώνονται ἀπό τούς ἀγαπημένους τους, χάνουν τήν ἐργασία τους, τήν ὑγεία τους, τήν ἀξιοπρέπειά τους.

Ἢ σκεφτεῖτε τήν ἐξάρτηση ἀπό τό διαδίκτυο, τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Πόσοι νέοι, ἀλλά καί μεγαλύτεροι, δέν περνοῦν ἀμέτρητες ώρες μπροστά σέ μιά οθόνη, χάνοντας τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα, μέ τούς ἀνθρώπους γύρω τους;

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, φέρνει τήν ἐλπίδα. Μέ τήν θεϊκή Του δύναμη, ὁ Κύριος διατάζει τά δαιμόνια νά ἐγκαταλείψουν τόν ἄνθρωπο καί νά μπουν σέ μιά ἀγέλη χοίρων. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ ἔχει βαθύ συμβολισμό. Οἱ χοῖροι, στήν Ἁγία Γραφή, συμβολίζουν τήν ἀκαθαρσία καί τήν ἀμαρτία. Ὁ Χριστός, λοιπόν, μεταφέρει τά δαιμόνια, τά πάθη δηλαδή, ἀπό τόν ἄνθρωπο στά ζῶα, δείχνοντας ὅτι ἡ ἁμαρτία δέν ἔχει θέση στήν ἀνθρώπινη ψυχή.

Ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ δαιμονισμένου εἶναι στιγμιαία καί πλήρης. Ἀπό ἕναν ἄνθρωπο βασανισμένο καί ἀπομονωμένο, μεταμορφώνεται σέ ἕναν ἄνθρωπο ήρεμο καί εὐγνώμονα. Κάθεται στα πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ντυμένος καί σώφρων, ἔτοιμος νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἡ ἱστορία αὐτή μάς δείχνει ὅτι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχει τήν δύναμη νά μάς μεταμορφώσει, νά μάς ἀπελευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν, καί νά μάς χαρίσει τήν ἀληθινή εἰρήνη.

Καί σήμερα, ἀδελφοί μου, βλέπουμε τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ νά μεταμορφώνει ζωές. Ἀνθρώποι πού κάποτε ἦταν σκλάβοι τῶν παθῶν τους, βρίσκουν τήν δύναμη νά ἀλλάξουν, νά ἀναγεννηθοῦν. Μέ τήν βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Μυστηρίων, τῆς προσευχῆς, ἀλλά καί μέ τήν στήριξη ἀνθρώπων πού τούς ἀγαποῦν, καταφέρνουν νά ξεπεράσουν τόν ἐθισμό, τήν ἀπομόνωση, τήν ἀπελπισία.

Ὅμως, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τά πάθη εἶναι μόνο ἡ ἀρχή. Ὁ Χριστός δέν ἀφήνει τόν πάλαι ποτέ δαιμονισμένο νά μείνει στήν ἀδράνεια. Του ἀναθέτει μιά ἀποστολή: νά κηρύξει στήν πόλη του ὅσα ἔκανε γι' αὐτόν ὁ Θεός. Ἡ ἐντολή αὐτὴ μάς δείχνει ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι ἁπλῶς μιά προσωπική υπόθεση, ἀλλά μιά κλήση νά μοιραστούμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀλλοῦς.

Ὁ πάλαι ποτέ δαιμονισμένος γίνεται λοιπόν κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου, μάρτυρας τῆς ἀπελευθερωτικῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μεταμόρφωσή του εἶναι τόσο μεγάλη, πού οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς, βλέποντας τήν ἀλλαγή στήν ζωή του, φοβούνται καί ζητοῦν ἀπό τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό τήν χώρα τους.

Ἡ ἀντίδραση τῶν Γαδαρηνῶν μάς προκαλεῖ νά ἀναρωτηθοῦμε: μήπως καί ἐμεῖς, πολλές φορές, ἀντιστέκονται στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή μας; Μήπως φοβόμαστε τήν ἀλλαγή πού φέρνει ἡ μετάνοια, τή ρήξη μέ τά πάθη μας, τήν ἔνταξη στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης; Μήπως προτιμοῦμε τήν Ψευδαίσθηση τῆς ἐλευθερίας πού μάς προσφέρουν τά πάθη, ἀπό τήν ἀληθινή ἐλευθερία πού μάς χαρίζει ὁ Χριστός;

Σκεφτεῖτε, παραδείγματος χάριν, πώς ἀντιδροῦμε στήν ἔννοια τῆς νηστείας. Ἡ νηστεία, ὡς ἀσκητική πράξη, μάς βοηθά νά ἐλέγξουμε τά πάθη μας, νά καταπολεμήσουμε τήν φιληδονία, τήν γαστριμαργία. Ὅμως, πόσοι ἀπό ἐμᾶς δέν ἀντιμετωπίζουν τήν νηστεία ὡς στέρηση, ὡς καταπίεση, ἀντί νά τήν βλέπουν ὡς εὐκαιρία γιά πνευματική πρόοδο;

Ἢ σκεφτεῖτε τήν στάση μας ἀπέναντι στόν πλησίον. Ὁ Χριστός μάς καλεί νά ἀγαπήσουμε τόν πλησίον μας ὡς τόν ἑαυτό μας, νά συγχωρήσουμε τούς ἐχθρούς μας, νά βοηθήσουμε τούς ἀδύναμους. Ὅμως, πόσες φορές δέν κυριευόμαστε ἀπό τόν θυμό, τήν ζήλια, τήν ἐγωϊστική ἀγάπη; Πόσες φορές δέν κλείνουμε τά μάτια μας στόν πόνο τῶν ἀδελφῶν μας;

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος μάς καλεί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στήν χάρη Του. Νά Τον ἀφήσουμε νά ἐπεμβεῖ στήν ζωή μας, νά θεραπεύσει τά τραύματά μας, νά μάς ἀπελευθερώσει ἀπό τά πάθη πού μάς τυραννοῦν. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες τῆς ἀγάπης Του, κηρύσσοντας μέ τήν ζωή μας τήν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου.

Ὅπως ὁ πάλαι ποτέ δαιμονισμένος βρῆκε τήν εἰρήνη καί τήν χαρά στήν κοινωνία μέ τόν Χριστό, ἔτσι καί ἐμεῖς μποροῦμε νά βιώσουμε τήν ἀληθινή πληρότητα τῆς ζωῆς, ὅταν ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς μετάνοιας.

Ἀς μήν ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦρθε γιά νά καταδικάσει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά τόν σώσει. Ἡ ἀγάπη Του ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμα καί τούς πιό ἁμαρτωλούς. Ἀς Τον ἐμπιστευθοῦμε, λοιπόν, καί ἀς Του ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας. Αὐτός ἔχει τήν δύναμη νά μάς μεταμορφώσει, νά μάς χαρίσει τήν ἀληθινή ἐλευθερία, καί νά μάς ὁδηγήσει στήν Βασιλεία Του.

Ἀμήν.