Κήρυγμα Κυριακής ΙΔ' Λουκά: Θεραπεία του Τυφλού

Ευαγγέλιο Κατά Λουκάν (ιη' 35-43)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τόν Ἰησοῦν εἰς Ἰεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυῒδ, ἐλέησόν με. Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Υἱὲ Δαυῒδ ἐλέησόν με. Σταθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. Ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτόν λέγων· Τί σοι θέλεις ποιήσω; Ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ.

Μετάφραση

Εκεῖνο τόν καιρό, καθώς ὁ Ἰησοῦς πλησίαζε στήν Ἱεριχῶ, ἕνας τυφλός καθόταν στήν ἄκρη τοῦ δρόμου καί ζητιάνευε. Ὅταν ἄκουσε τό πλῆθος πού περνοῦσε, ρώτησε νά μάθει τί συνέβαινε. Τοῦ εἶπαν ὅτι περνάει ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος. Τότε ἐκεῖνος ἄρχισε νά φωνάζει δυνατά: «Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αὐτοί πού προπορεύονταν τόν μάλωναν νά σωπάσει, ἐκεῖνος ὅμως φώναζε ἀκόμη πιό πολύ: «Υἱέ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ὁ Ἰησοῦς στάθηκε κι ἔδωσε ἐντολή νά τόν φέρουν κοντά του. Αὐτός πλησίασε κι ἐκεῖνος τόν ρώτησε: «Τί θέλεις νά σοῦ κάνω;» «Κύριε, θέλω ν΄ ἀποκτήσω τό φῶς μου», ἀποκρίθηκε. Κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «Ν΄ ἀποκτήσεις τό φῶς σου! Ἡ πίστη σου σέ ἔσωσε». Ἀμέσως ὁ τυφλός βρῆκε τό φῶς του κι ἀκολουθοῦσε τόν Ἰησοῦ δοξάζοντας τόν Θεό. Καί ὅλος ὁ κόσμος, ὅταν τόν εἶδε, δοξολογοῦσε τό Θεό.

Κήρυγμα

Αγαπητοί μου αδελφοί εν Χριστώ,

Σήμερα, η Αγία μας Εκκλησία, με μητρική αγάπη και σοφία, φέρνει ενώπιόν μας την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό (Λουκ. 18, 35-43). Μια περικοπή που, πέρα από την ιστορική της διάσταση, εμπεριέχει βαθιά θεολογικά και υπαρξιακά νοήματα, ανοίγοντας διάπλατα τους ορίζοντες της ψυχής μας και οδηγώντας μας σε μια πνευματική αναγέννηση.

Ο τυφλός, καθισμένος στην άκρη του δρόμου, ζητιανεύοντας, μας φέρνει στο νου την εικόνα του ανθρώπου που ζει στο σκοτάδι της αμαρτίας και της άγνοιας. Ο κόσμος μας, με τους αμέτρητους περισπασμούς και τις γοητείες του, συχνά μας απομακρύνει από το αληθινό φως, το φως του Χριστού, και μας οδηγεί σε μια πνευματική τύφλωση.

Η κραυγή του τυφλού, "Ιησού, υιέ Δαυίδ, ελέησόν με!", ηχεί σαν μια δέηση που αναβλύζει από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, μια κραυγή που ποθεί την λύτρωση, την θεραπεία, την ένωση με τον Θεό. Είναι η κραυγή του καθενός από εμάς, που αναζητά την αλήθεια, την αγάπη, την πληρότητα.

Ο Κύριος, ακούγοντας την δέηση του τυφλού, τον ρωτά: "Τί σοι θέλεις ποιήσω;". Μια ερώτηση που απευθύνεται και σε εμάς, αδελφοί μου. Τι ζητάμε από τον Χριστό; Ποια είναι η βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μας; Είναι η υλική ευημερία, η κοινωνική καταξίωση, η πρόσκαιρη ευτυχία; Ή μήπως είναι η πνευματική αναγέννηση, η ένωση με τον Θεό, η αιώνια ζωή;

"Κύριε, ίνα αναβλέψω", απαντά ο τυφλός. Η απάντηση αυτή φανερώνει την πίστη του, την ελπίδα του στην δύναμη του Χριστού. Και ο Κύριος, με λόγια γεμάτα αγάπη και δύναμη, του λέει: "Ανάβλεψον· η πίστις σου σέσωκέ σε".

Αδελφοί μου, η θεραπεία του τυφλού δεν είναι απλώς ένα θαύμα. Είναι ένα σύμβολο της πνευματικής μας αναγέννησης, της δυνατότητας που έχουμε όλοι να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής μας, να ατενίσουμε το φως της αλήθειας.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή, τονίζει την σημασία της πίστης στην σωτηρία του ανθρώπου: "Ουκ είπεν, η ελεημοσύνη μου σέσωκέ σε, αλλ' η πίστις σου σέσωκέ σε". Η πίστη μας είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της σωτηρίας, είναι η δύναμη που μας οδηγεί στην αληθινή όραση, στην ένωση με τον Θεό.

Όπως ο τυφλός, αφού θεραπεύτηκε, άφησε πίσω του το σκοτάδι και ακολούθησε τον Χριστό, έτσι και εμείς καλούμαστε να αφήσουμε πίσω μας τις αμαρτίες και τα πάθη, και να βαδίσουμε στο φως του Ευαγγελίου. Να γίνουμε "μιμητές του Χριστού", όπως μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος (Εφεσ. 5, 1), ζώντας σύμφωνα με τις εντολές Του και έχοντας ως πρότυπο την ζωή Του.

Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, με την διαρκή αναζήτηση της αλήθειας και της γνώσης, μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα στην πνευματική μας πορεία. Ο Σωκράτης, με την περίφημη φράση του "έν οίδα ότι ουδέν οίδα", μας δείχνει την σημασία της ταπείνωσης και της αυτογνωσίας. Η αληθινή γνώση ξεκινά από την συνειδητοποίηση της άγνοιάς μας, από την αναγνώριση των ορίων μας.

Αλλά και η αρχαία ελληνική γραμματεία, με τα αθάνατα έργα της, μας προσφέρει πλήθος παραδειγμάτων και συμβόλων που μπορούν να εμπνεύσουν και να φωτίσουν την πορεία μας. Ο Όμηρος, στην Οδύσσεια, περιγράφει το ταξίδι του Οδυσσέα ως μια αλληγορία της ανθρώπινης ζωής, γεμάτη δοκιμασίες και πειρασμούς, αλλά και με τελικό προορισμό την Ιθάκη, την πατρίδα, την ένωση με το θείο.

Αδελφοί μου, ας μην αφήνουμε τον θόρυβο του κόσμου, τις φωνές των σειρήνων, να μας αποπροσανατολίζουν και να μας τυφλώνουν. Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και ας ατενίσουμε το φως του Χριστού, το φως της αλήθειας, το φως της αγάπης. Ας ζητήσουμε, με πίστη και ταπείνωση, την θεραπεία από την πνευματική τύφλωση, την λύτρωση από τα δεσμά της αμαρτίας.

Η θεραπεία του τυφλού είναι ένα διαχρονικό μήνυμα ελπίδας και σωτηρίας, ένα μήνυμα που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε εποχή. Ας το κάνουμε κτήμα μας, ας το μεταδώσουμε στους συνανθρώπους μας, και ας γίνουμε όλοι μας φορείς του φωτός του Χριστού στον κόσμο, φωτίζοντας με την ζωή και το παράδειγμά μας όσους ζουν στο σκοτάδι.

Αμήν.