<<Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ>>

<<Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ>>

Ένα από τα χωρία της Αγίας Γραφής που έχω κρατήσει πολύ έντονα μέσα στο νου μου και το επαναφέρω αρκετά συχνά είναι από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους. Ήμουν θυμάμαι παιδί ακόμα όταν διάβαζα τις επιστολές του θείου Παύλου και η φράση <<μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ>> Ρωμ. 12,2 καρφώθηκε στο μυαλό μου.

Η φράση αυτή για εμένα είναι η πνευματική ασφάλεια που προσφέρω στη ψυχή μου. Είναι η αντίσταση στα καλέσματα της εκάστοτε εποχής που εντέχνως προσπαθείτε να μας αποσπάσει από την αγκαλιά του Χριστού.

Το ρήμα "συσχηματίζεσθε" προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα "συσχηματίζω", που σημαίνει "διαμορφώνομαι σύμφωνα με" ή "παίρνω τη μορφή". Ο Παύλος χρησιμοποιεί την προστακτική "μὴ συσχηματίζεσθε" για να δώσει μια έντονη προτροπή στους πιστούς να μην ακολουθούν τα πρότυπα και τις αξίες του κόσμου γύρω τους. Αξίες, που είναι όμως χωρίς περιεχόμενο, είναι σαν κύμβαλα αλαλάζοντα, που χάνονται στο χρόνο αλλά έχουν καταφέρει να μας αποσπάσουν την προσοχή από το πρόσωπο του γλυκυτάτου Χριστού. Έχουν καταφέρει να μας κάνουν να οπισθοδρομήσουμε στη Πνευματικότητα, καθυστερώντας μας στη συνάντηση με τη νοερά προσευχή και τους καρπούς του Αγίου Πνέυματος.

Η φράση "τῷ αἰῶνι τούτῳ" αναφέρεται στον "αιώνα τούτο", δηλαδή στον παρόντα κόσμο ή την παρούσα εποχή. Ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο "αιών" για να περιγράψει το σύνολο των αξιών, των πεποιθήσεων και των συμπεριφορών που χαρακτηρίζουν τον κόσμο που δεν είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού.

Ο πονηρός ανά του αιώνες σκαρφίζεται διαφορετικούς τρόπους ώστε να μπορέσει να πλανέψει ακόμα και τους εκλεκτούς. Δεν βιάζεται, δεν ανυπομονεί αλλά δουλεύει με υπομονή και συστηματικά ώστε εάν δεν καταφέρει να μας πάρει με το μέρος του με τον ένα τρόπο να μας πάρει με τον άλλο. Εκείνος κάνει το κάλεσμα αλλά η τελική απόφαση είναι πάντα δική μας. Το χειρότερο είναι ότι μας παίρνει με το μέρος του χωρίς καν να το καταλάβουμε. Μένουμε εκεί <<απολαμβάνοντας>> την μάταιη κατάσταση αυτή έως ότου ξεσκεπαστεί και αρχίσει να <<ζητάει>> τα δηνάρια της απόλαυσης των αισθήσεων (πόνος, θλίψεις, στεναγμός)…

Η ανάπτυξη των πνευματικών αισθητήριων οργάνων είναι επιτακτική και αναγκαία. Από μικρή ηλικία είναι αναγκαίο να γίνουμε πνευματικοί αναζητητές, να αναπτύξουμε ενδιαφέρων για τη πνευματική ζωή όπου πολύ σύντομα θα μας οδηγήσει στην αληθινή πηγή της ζωής. Μία αναζήτηση όμως που θα έχει κριτική σκέψη, επιμονή, υπομονή αρχές και αξίες. Θυμάμαι τις προάλλες μίλαγα με μια κοπέλα η οποία στα 40 της έψαχνε ακόμα να βρει ανάμεσα σε διάφορες θρησκείες που είναι η αλήθεια. Είναι 40 ετών έχει περάσει τα μισά χρόνια περίπου της ζωής της και ακόμα ψάχνει. Τι τραγικό? Να έχεις τα πάντα μέσα στα πόδια σου και να μην μπορείς να το δεις…

Πώς μπορεί όμως ο σύγχρονος άνθρωπος να αντισταθεί και να μη συσχηματιστεί? Αυτό είναι καλό ερώτημα.

Χρειάζεται η ενδυνάμωση της Πίστης. Η τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού, η προσευχή και η συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας μας βοηθούν να ενισχύσουμε την πίστη μας και να αντισταθούμε στις κοσμικές επιρροές.

Η καλλιέργεια της συνείδησης από μικρή ηλικία είναι αναγκαία. Η επίγνωση των κινδύνων που εγκυμονεί ο σύγχρονος κόσμος μας βοηθά να είμαστε σε εγρήγορση και να μην παρασυρόμαστε από τις τάσεις της εποχής.

Η επιλογή των σωστών προτύπων στη ζωή μας. Η συναναστροφή με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες αξίες και πεποιθήσεις μας ενθαρρύνει να παραμείνουμε πιστοί στην εν Χριστώ ζωή. Αυτό μπορούμε να το βρούμε μέσα από αυτή τη σελίδα. Να γίνουμε μέλη και να αλληλεπιδρούμε με άτομα τα οποία μοιράζονται τις ίδιες αξίες με εμάς.

Η απλότητα και η αυτάρκεια θα μας βοηθήσει να έχουμε μια ήρεμη ζωή όπου δεν θα χρειαζόμαστε υλικά πράγματα για να γεμίζουμε την κενή πνευματική ζωή μας. Το τόνισε άλλωστε ο Κύριος: «Δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με ψωμί, αλλά και με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού» (Ματθ. 4,4). Η καλλιέργεια της απλότητας και της αυτάρκειας μας βοηθά να μην παρασυρόμαστε από τον καταναλωτισμό και τον υλισμό.

Ο συσχηματισμός με τον κόσμο μπορεί να πάρει μορφή μέσα από την υιοθέτηση της μόδας, των τάσεων, των απόψεων και των συμπεριφορών που επικρατούν στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να γίνει σε αυτόν τον άνθρωπο όπου δεν έχει αποφασίσει ακόμα το που θέλει να ανήκει στον Χριστό ή στις αυταπάτες του κόσμου? Στο φυσικό ή στο αφύσικο?

Ο άνθρωπος που έχει καταλήξει το που ανήκει δεν αμφιταλαντεύεται δεν έχει ανάγκη για αποδοχή, δεν έχει επιθυμία για κοινωνική ένταξη δεν διακατέχετε από το φόβο της απόρριψης άρα δεν συσχηματίζετε.

Ο εκάστοτε <<αιώνας τούτος>> που καλείτε να ζήσει ο κάθε ένας από εμάς έχει πάντα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τον εγωκεντρισμό, την απληστία, την ανηθικότητα και τη ματαιοδοξία. Στον αντίποδα η <<εν Χριστό ζωή>> μας προτείνει την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη, την αγνότητα και την γενναιοδωρία. Η επιλογή και πάλι είναι δική μας.

Παραδείγματα τρανταχτά αποφυγής του συσχηματισμού είναι οι Άγιοι της εκκλησίας μας. Είναι όλοι αυτοί που αρνήθηκαν τα του <<αιώνας τούτο>> και επέλεξαν την <<εν Χριστό ζωή>>. Λαμπερά παραδείγματα που έλαμψαν, λάμπουν και θα λάμπουν στο παγκόσμιο στερέωμα αλλά και πέρα από αυτό, στο λαμπερό τόπο του Παραδείσου.

Τι μας είπε ο Χριστός? «και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα». Άρα σε αυτή τη μάχη δεν ήμαστε μόνοι μας αλλά έχουμε το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος να μας στηρίζει, να μας παρηγορεί και να μας ενισχύει όπως ο Χριστός τους μαθητές του. Έτσι είναι ο στοργικός πατέρας. Έρχεται να σώσει το παιδί του, προδίδετε, εγκαταλείπεται και σταυρώνεται από το παιδί του και του στέλνει τη μέγιστη βοήθεια για να το στηρίξει. Του στέλνει το μέγιστο βοηθό για να μην αφήσει το παιδί του να συσχηματιστεί έως τη Δευτέρα Παρουσία Του.

Ο κάθε ένας από εμάς που διαβάζουμε ή ακούμε αυτές τις γραμμές ας αναλογιστούμε την ηλικία μας. Άλλος είναι 20, άλλος 35, άλλος 54 άλλος 67… και ας σκεφτούμε πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια και δεν το καταλάβαμε. Πόσες φορές συσχηματισθήκαμε και το μετανιώσαμε. Πόσες φορές συσχηματισθήκαμε και προδοθήκαμε. Πόσες φορές συσχηματησθήκαμε και δεν πήραμε το αναμενόμενο. Πόσες φορές βάλαμε το Χριστό και τι αξίες που το πρόσωπό του πρεσβεύει σε δεύτερη μοίρα.

Ας φωνάξουμε λοιπόν όλοι μαζί πρωτίστως μέσα μας και μετά όσο ποιο δυνατά μπορούμε << ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός>>