Ψυχοσάββατο: Η Ελπίδα της Ανάστασης και η Κοινωνία των Αγίων ενόψει της Πεντηκοστής

Αγαπητοί μου αδελφοί εν Κυρίω,

Σήμερα, καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι της μεγάλης Δεσποτικής εορτής της Πεντηκοστής, η Αγία μας Εκκλησία, με τη σοφία που την διακρίνει, μας καλεί να στραφούμε με αγάπη και προσευχή προς τους κεκοιμημένους αδελφούς μας. Το Ψυχοσάββατο αυτό, το αφιερωμένο στην μνήμη εκείνων που προηγήθηκαν στην πορεία προς την αιωνιότητα, δεν είναι απλώς μια ημέρα θύμησης, αλλά μια ζωντανή εκδήλωση της πίστης μας στην Ανάσταση και στην αδιάσπαστη κοινωνία των Αγίων.

Η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, αγκαλιάζει εντός της τόσο τους ζώντες όσο και τους κεκοιμημένους. Δεν υπάρχουν στεγανά όρια μεταξύ της στρατευομένης Εκκλησίας εδώ στη γη και της θριαμβευούσης Εκκλησίας στον ουρανό. Οι δεσμοί της αγάπης εν Χριστώ υπερβαίνουν τον θάνατο. Οι προσευχές μας για τους κεκοιμημένους αποτελούν έμπρακτη απόδειξη αυτής της αλήθειας. Δεν προσευχόμαστε για νεκρούς με την έννοια της ανυπαρξίας, αλλά για ψυχές ζωντανές ενώπιον του Θεού, οι οποίες αναμένουν την τελική κρίση και την πλήρη αποκατάσταση εν τη Βασιλεία Του.

Το Ψυχοσάββατο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς προηγείται της Πεντηκοστής, της εορτής της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι Εκείνο που ζωοποιεί τα πάντα, που ανακαινίζει την κτίση, που χαρίζει την υιοθεσία και μας καθιστά συγκληρονόμους της Βασιλείας του Θεού. Η κάθοδος του Παρακλήτου δεν αφορά μόνο τους παρόντες, αλλά έχει αναδρομική και καθολική ισχύ, αγκαλιάζοντας όλες τις γενεές των πιστών. Οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας μετέχουν και αυτοί της προσδοκίας της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος, καθώς η τελείωσή τους συνδέεται άρρηκτα με την τελική δόξα της Εκκλησίας.

Η μνημόνευση των ονομάτων των προαπελθόντων, τα κόλλυβα που προσφέρουμε ως σύμβολο της ανάστασης των σωμάτων – καθώς ο σπόρος του σίτου πρέπει να ταφεί στη γη για να καρποφορήσει – και οι προσευχές που αναπέμπουμε, όλα μαρτυρούν την ακλόνητη ελπίδα μας στον λόγο του Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ιω. 11:25). Αυτή η ελπίδα δεν είναι μια αόριστη προσδοκία, αλλά βεβαιότητα θεμελιωμένη στην Ανάσταση του Χριστού, την απαρχή της δικής μας ανάστασης.

Ας μην ξεχνάμε, αδελφοί μου, ότι η προσευχή μας για τους κεκοιμημένους ωφελεί και εμάς τους ιδίους. Μας υπενθυμίζει τη ματαιότητα των προσκαίρων, την αξία της πνευματικής ζωής και την ανάγκη για συνεχή μετάνοια και προετοιμασία για την συνάντησή μας με τον Κύριο. Μας συνδέει βαθύτερα με την παράδοση της Εκκλησίας και μας ενδυναμώνει στον πνευματικό μας αγώνα.

Καθώς λοιπόν προσευχόμαστε σήμερα για την ανάπαυση των ψυχών των προαπελθόντων πατέρων, αδελφών, συγγενών και φίλων, ας ανανεώσουμε την πίστη μας στην αιώνια ζωή και στην δύναμη της αγάπης που νικά τον θάνατο. Ας ζητήσουμε από τον Κύριο της ζωής και του θανάτου να τους κατατάξει εν χώρο φωτεινώ, εν χώρο χλοερώ, εν χώρο αναψύξεως, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Και καθώς αναμένουμε την έλευση του Παναγίου Πνεύματος, ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας να γίνουν δοχεία δεκτικά της χάριτός Του, ώστε ενωμένοι εν τη Εκκλησία, ζώντες και κεκοιμημένοι, να αξιωθούμε της ουρανίου Βασιλείας.
Αμήν.

#Ψυχοσάββατο #Πεντηκοστή #Κεκοιμημένοι #Μνημόσυνο #Ανάσταση #ΑιώνιαΖωή #ΆγιοΠνεύμα #Εκκλησία #Προσευχή #Ελπίδα #ΠνευματικόςΛόγος #Ορθοδοξία #GreekOrthodox