Το Χαμένο Αστεράκι και το Φως της Ελπίδας

Το Χαμένο Αστεράκι και το Φως της Ελπίδας

6-8 ετών

-Μια φορά κι έναν καιρό, στον απέραντο ουρανό, ζούσε ένα μικρό αστεράκι που το έλεγαν Ελπίδα. Η Ελπίδα ήταν ένα λαμπερό αστεράκι, με μια απαλή, ασημένια λάμψη που έφερνε χαρά και θαλπωρή σε όσους την έβλεπαν από τη Γη. Κάθε βράδυ, η Ελπίδα έλαμπε με όλη της τη δύναμη, φωτίζοντας τα όνειρα των παιδιών και γεμίζοντας τις καρδιές των μεγάλων με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, όπως το άσβεστο καντήλι που φέγγει στην εικόνα της Παναγίας.

Μια νύχτα, όμως, η Ελπίδα ξύπνησε και ένιωσε διαφορετική. Η λάμψη της είχε ξεθωριάσει, και μια βαθιά θλίψη είχε σκεπάσει την καρδιά της. Ένιωθε σαν να είχε απομακρυνθεί από το Φως το Αληθινό, όπως ο άσωτος υιός που απομακρύνθηκε από το σπίτι του Πατέρα του.

Με δάκρυα στα μάτια, η Ελπίδα ξεκίνησε ένα ταξίδι στον ουρανό, αναζητώντας κάτι που θα μπορούσε να της ξαναδώσει τη χαμένη της λάμψη. Συνάντησε το σοφό φεγγάρι, που της είπε να κοιτάξει μέσα στην καρδιά της, όπως οι άγιοι που αναζητούσαν τον Θεό στην προσευχή. Συνάντησε τα πεφταστέρια, που της είπαν να μην χάνει ποτέ την πίστη της στα όνειρά της, όπως οι μάρτυρες που δεν αρνήθηκαν την πίστη τους στον Χριστό. Αλλά τίποτα δεν φαινόταν να βοηθάει.

Καθώς η Ελπίδα συνέχιζε το ταξίδι της, έφτασε σε ένα σκοτεινό σύννεφο, όπου όλα ήταν σιωπηλά και κρύα. Εκεί, συνάντησε μια ομάδα μικρών αστεριών που είχαν επίσης χάσει τη λάμψη τους. Ήταν τα αστεράκια της Αγάπης, της Χαράς, της Ειρήνης και της Συγχώρεσης, αρετές που ο Χριστός δίδαξε στους ανθρώπους.

"Γιατί είστε τόσο λυπημένα;" ρώτησε η Ελπίδα.

"Επειδή ο κόσμος έχει ξεχάσει την αξία μας," απάντησε το αστεράκι της Αγάπης. "Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και φοβισμένοι, και έχουν χάσει την πίστη τους στο καλό, όπως όταν ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό."

Η Ελπίδα ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται. Κατάλαβε ότι η δική της θλίψη ήταν συνδεδεμένη με την πνευματική κατάσταση του κόσμου. Αλλά κατάλαβε επίσης ότι, όπως ο Χριστός ήρθε να σώσει τον κόσμο, έτσι κι αυτή είχε τη δύναμη να κάνει τη διαφορά.

"Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον κόσμο να χάσει την ελπίδα," είπε αποφασιστικά. "Πρέπει να τους θυμίσουμε την ομορφιά της αγάπης, της χαράς, της ειρήνης και της συγχώρεσης, όπως μας δίδαξε ο Χριστός. Πρέπει να τους δείξουμε ότι ακόμα και στο πιο σκοτεινό σύννεφο, υπάρχει πάντα ένα φως που περιμένει να λάμψει, όπως το Άγιο Φως που έρχεται κάθε χρόνο από τον Πανάγιο Τάφο."

Και έτσι, η Ελπίδα και τα αστεράκια της Αγάπης, της Χαράς, της Ειρήνης και της Συγχώρεσης ένωσαν τις δυνάμεις τους. Άρχισαν να λάμπουν με όλη τους τη δύναμη, στέλνοντας το φως τους σε κάθε γωνιά του ουρανού, όπως οι άγιοι που με τη ζωή τους φώτισαν τον κόσμο. Το φως τους διαπέρασε τα σύννεφα, έφτασε στη Γη και άγγιξε τις καρδιές των ανθρώπων.

Σιγά σιγά, οι άνθρωποι άρχισαν να θυμούνται. Θυμήθηκαν την αξία της αγάπης, της χαράς, της ειρήνης και της συγχώρεσης, όπως μας δίδαξε ο Χριστός. Άρχισαν να χαμογελούν ξανά, να βοηθούν ο ένας τον άλλον και να ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον, όπως οι πρώτοι χριστιανοί που ζούσαν με αγάπη και ενότητα.

Και η Ελπίδα; Η Ελπίδα έλαμπε πια πιο δυνατά από ποτέ, γιατί είχε ανακαλύψει το αληθινό νόημα της ύπαρξής της: να φέρνει φως και ελπίδα στον κόσμο, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, όπως η φλόγα της πίστης που δεν σβήνει ποτέ.